GELUK
Mijn geluk is gebroken. Ik kijk ontsteld naar het glazen lijstje waar ik al zestien jaar een klavertjevier in koester. Het klavertje moet tijdens mijn verhuizing tussen de glasplaatjes zijn gaan schuiven. Nu hangt het zielig gekapseisd links onder in de lijst. Er is een blaadje afgebroken.
Komt het door het gebroken klavertje dat ik mijn fietssleutel op straat verloor?
Dat die meeuw op boven op mijn zwarte laarsje scheet?
Dat ik bij het splitsen van het ei de dooier niet ving waardoor die in de openstaande besteklade gleed?
Nee, wacht even, dat is klein leed – al heb ik wel echt een problematische relatie met vloeibaar ei. Het grote leed moet vast nog komen. Dat ik chronisch ziek word, of nog erger een van mijn kinderen.
Dat mijn roman alsnog gerecenseerd wordt, maar dan heel slecht.
Dat ik die nieuwe opdracht niet binnensleep en alle komende klussen ook niet.
Dat de dingen die ik voor lief nam in het leven ineens niet meer zo vanzelfsprekend zijn. Gebroken geluk.
Ik schud triest met het lijstje en moet denken aan het verhaal van Max Veldhuis, ‘Klein-Mannetje vindt het geluk’, dat ik eindeloos aan mijn dochter voor moest lezen. Het mannetje vindt een klavertjevier en er overkomt hem allemaal ellende, maar hij weet zeker dat het zonder klavertje allemaal nog veel erger was geweest. Wat is de kracht van klaver?
Ik kreeg het klavertje van een man die mij zestien jaar geleden wel zag zitten, maar ik wees hem af en koos, naar zo bleek, voor mijn aanstaande ex. Was dat ongelukkig? Had ik met die ander wel het geluk vast weten te houden?
Ik sta op en ga op zoek naar de secondelijm.
Vorige week ontmoette ik iemand die, zacht gezegd, nogal magertjes in zijn geluksgevoel zat. Kijk, wilde ik zeggen, de zon schijnt en daar bloeit de eerste krokus, pak mijn hand en loop een stukje met mij mee, dan laat ik je de schoonheid zien. Wat uiteraard niet werkte.
Met de secondelijm nagel ik het grijze klavertje – ooit was het groen en vers geplukt – vast op de glasplaat, het losse blaadje ondersteboven zwevend in de lucht.
Geluk laat zich niet inlijsten en aanwijzen evenmin. Zelf vormgeven staat ons daarentegen nog altijd vrij.
